Ik beleef vooral plezier aan mensen observeren. Je kent het wel, lekker op een terrasje met een glaasje wijn in je hand. Als het zonnetje lekker schijnt op een vrije middag met een leuke vriend of vriendin.

Laatst had ik afgesproken met een oud-collega met wie ik nog veelvuldig contact onderhoud. Het was een heerlijke middag, drieëntwintig graden, niet te warm. We strijken neer op een strategische goede plek, hier kunnen we het terras goed overzien, zonder al te veel opvallend te kijken, want dat willen we natuurlijk niet. Stel je voor, dat er eentje verhaal komt halen.
‘He, wat zit je naar me te kijken, lach je me uit ofzo.’ Nee we willen niemand lastig vallen met onze gekke hersenspinsels.

Verderop zit een groepje mannen met één knappe dame. De heren hebben zich allemaal in een net pak gestoken en dragen een stropdas. Heel formeel dus, zeker voor de leeftijd van deze jonge mannen. We schatten ze ongeveer 23 tot 26 jaar. Accountants? Dokters? Nee, geen dokters, die lopen toch niet in een driedelig pak? De dame van het gezelschap probeert zich te laten gelden, op een keurige manier. Je ziet haar verborgen onzekerheid, een vrouw in een mannenwereld moet haar mannetje staan. Haar glimlach en oogopslag verraadt dat ze hier nog niet heel gedreven in is.
We zitten helaas iets te ver weg om te horen waar het gesprek over gaat, maar de heren zijn voornamelijk aan het woord. Als ik naar de dame kijk, voel ik haar ongemakkelijkheid. Gek eigenlijk, dat ze zich hier blijkbaar minder voelt, ze zichzelf minderwaardig acht. Terwijl ze misschien wel de slimste is die er bij zit. Ze heeft in ieder geval iets luchtigs aangetrokken, dat is al slim gedacht op deze heerlijke middag.

Slungelig en wat verstrooid komt er een man het terras opgelopen. Hij kriebelt achter op zijn hoofd, waar nog wat lange haren tot in zijn nek hangen. De voorkant van zijn schedel is inmiddels kaal. Zijn bril zakt iets van zijn neus als hij om zich heen kijkt, hij duwt de bril weer goed en ziet dan een tafeltje aan de rand van het terras. Hij loopt er zigzaggend tussen de tafels naar toe en gaat zitten. Hij pakt zijn grote tablet en legt hem op de tafel. Direct is hij geconcentreerd op de materie. Hij is duidelijk niet uit op een sociaal praatje met een andere bezoeker. De serveerster, duidelijk een student, loopt op hem af en vraagt of hij wat wil drinken. Waarschijnlijk komt hij hier vaker want, hij bestelt direct zonder de menukaart te bekijken.

De verstrooide professor kijkt even omhoog en niest ineens keihard in zijn hand, waarbij hij een raar gillend geluid maakt. De dame van de andere tafel, die met haar rug naar de professor zit, schrikt zich rot en knoeit van de schrik haar wijn over één van de heren in het nette pak. Hij springt overeind en heeft precies de rode wijn over zijn kruis gekregen. Het lichtgrijze pak vertoont een donkere plek. De toch al ongemakkelijke dame verontschuldigt zich zenuwachtig door haar servet naar de donkere plek uit te steken. Ze bedenkt zich op tijd, maar de jongeman is al achteruit gesprongen alsof hij onzedelijk wordt betast.

Dit moment gebeurt hier voor mijn ogen en ik kijk toe met open mond. Langzaam probeer ik mijn ogen los te trekken van dit hilarische tafereel en ik kijk mijn vriendin aan…
Ik zie de twinkeling in haar ogen en dan is het hek van de dam. De tranen springen in mijn ogen en we gieren het uit van het lachen. We heffen ons glas. Proost Stef, op weer een geslaagde middag!